Bisiklet Süremeyen Kutup Ayısı.
Sol ayağım sol pedalın üzerinde, küçük bi manevrayla seleye doğru hopluyorum, yerleşiyorum, sağ ayağımı da sağ pedala koyduktan sonra yavaş yavaş bugünkü bisiklet yolculuğuma başlıyorum. Kulağımda çok güzel bir müzik son ses. Kararlıyım bugün kendimi zorlayacağım. Playlistim de oldukça güçlü.
Sahile çıktığımda aynı hırsla devam ediyorum pedalları çevirmeye fakat bir sorun var. Biliyorum. Yaptığım şey doğru gelmiyor ve kendimi bi türlü akışın içinde hissedemiyorum. Önce selemin yüksekliğini kontrol ediyorum, sorun yok. Vitesi kontrol ediyorum, önceki günle aynı. Biraz su içiyorum. Tekrar yerleşiyorum bisikletime.
Dinlediğim şarkılar kulağımı tırmalıyor çünkü o güçlü kişi gibi hissetmiyorum kendimi. Bırakıp eve dönmek istiyorum sinir katsayım yükselirken. Ama yok, bugün çok güzel bir bisiklet egzersizi yapacağımı koydum kafaya bir kere. Belki kaslarım yorgundur diyip biraz vitesle oynuyorum. Nafile.
Bir Zen ustasından öğrendiğim pratiği uyguluyorum: “Yukarı bak”. Gözümü yoldan ayırıp gökyüzüne baktığımda kenarda delice sallanan ağaç dallarını görüyorum. Evet. Çok sert bir rüzgar var. Ne yaparsam yapayım bugün “olmuyor” gibi hissetmemin sebebini buluyorum. Sürüş yönüme tersten esen bu güçlü rüzgar. Kendimi bir buğday tanesi gibi hissediyorum sanki rüzgar sırtımdan vurdukça boynumu eğiyorum ve dibimden kopmamak için ekstra çaba harcamam gerekiyor.
Ah diyorum tam şu anda, rüzgarımı kesen bir şey olmalıydı önümde beni koruyan. İşimi kolaylaştıran. Sonra fark ediyorum ki aslında ben bir “rüzgar kesen”im. Yıllar boyu işlerini zorlaştıran bir engelle karşılaşan herkes için koşup o rüzgarı sırtlanan olmak beni tanımlayan en güçlü özelliklerimden biri. Bu yüzden bu ihtiyacım beni şaşırtıyor.
Peki, rüzgar kesicilerin de zaman zaman ihtiyacı olamaz mı hayatlarını kolaylaştıracak şeylere diye soruyorum kendime. Elbette olabilir. İhtiyaç duymak, herhangi bir şeyle baş edememek, bırakmak istemek; tüm bunlar bir insanı güçsüz yapmadığı gibi tam tersi ihtiyaçlarının farkında olan bir yetişkin yapar.
Evet, bugün fiziksel olarak güçlü hissetmiyorum, belki tek istediğim bisikleti oracıkta bırakmak. Ama biliyorum ki, ihtiyaçlarımın farkında olursam onları karşılayabilirim. İşte bu duygu, mental olarak epey güçlü hissettiriyor. Pedalları çeviremesem de.
Bugün rüzgar kesiciye ihtiyaç duyuyorum, yarın hala rüzgar kesen olabilirim. Her gün biricik ve özel. Hayatımızda bir bugün daha olmayacak. Bu yüzden, her şey olabiliriz. Bazen bir uçurtma, bazen bir üfleme çiçeği. Bazen de kutup ayısı. Her şey.
